Գրիգոր Նարեկացի

ԲԱՆ Ա ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՈՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏՍրտիս ողբաձայն հառաչանքների աղաղակն, ահա,
 Դէպ երկինքն ի վեր` քեզ եմ ընծայում, գաղտնատե՛ս Աստուած.
 Եւ իմ սասանեալ հոգու իղձերի պտուղն այրուող`
 Անձս տոչորող թախծութեան հրի վրայ դնելով`
 Կամքիս բուրվառով առաքում եմ քե՛զ:
 Նայի՛ր, ո՜վ գթած, հոտոտի՛ր դու այն առաւե՛լ սիրով,
 Քան պատարագը բոլորանուէր, մատուցուած ծխով ամէնառատ:
 Ընդունիր այս պարզ ու սեղմ խօսքերիս շարադրանքը դու
 Հաճութեամբ յօժար եւ ո՛չ բարկութեամբ:
 Բանաւոր զոհիս նուէրն այս սրտանց
 Մեղքերիս պարարտ ճարպի զօրութեամբ ողջակիզուելով,
 Թող որ խոհերի իմ խորհրդակիր սենեակի խորքից
 Բարձրանայ եւ քեզ հասնի անյապաղ:
 Եւ աղերսախառն երբ դատի նստեմ ես քեզ հետ, հզօ՛ր,
 Թող որ տաղտկալի չթուայ քեզ այդ,
 Ինչպէս ամբարիշտ Յակոբի ձեռքերի կարկառումն ի վեր,
 Որի դէմ բողոք է գրել Եսային
 Եւ կամ ինչպէս անիրաւութիւնը Բաբելոնի`
 Սաղմոսի եօթանասուներկուերորդ առակում ասուած:
 Այլ ընդունիր այն կամովին, ինչպէս խունկն հաճոյական,
 Որ մի ժամանակ բուրեց Սելովի խորանի մէջ այն,
 Որը նոր շուքով վերանորոգուած` Դաւիթը կանգնեց
 Յանուն գերեդարձ այն տապանակի,
 Որ նման է իմ կորուսեալ հոգու վերստին գիւտին: