Հովհանես Թումանյան քառյակներ

Հիմա բացել են հանդես
Երգիչները իմ անտես.
Ջան հայրենի ծղրիդներ
Ո՞վ է լսում հիմի ձեզ:

Այս քառյակում հեղինակը ցավ է ապրում կորցրած հողերի համար դիմելով ծղրիդնորին թե ու՞մ համար է արդյոք նրանք երգում:


Լուսը լուսին քո ժպիտն է իմ երեսին, ճառագում,
Երբ, ախ արդեն անբույժ զարկված,
Դեպի մահ եմ ես հակվում,
Էնպես են վառ արեգակի շողերի տակ կենսածոր
Կայծակնահար կաղնին ոտքի չորանում է օրեցոր:

Այս քառյակում հեղինակը նշում է թե լուսինը, ինչքան գեղեցիկ է ժպտում իրեն, արևը իր շողերը գցում է  երկրի վրա, սակայն  մահացող  մարդուն ոչինչ չի փրկում, նրա ծառը չորանում է:


Կյանքս արի հրապարակ,ոտքի կոխան ամենքի
Խափան խոպան ու անպտուղ, անցավ անռանձ արդյունքի:
Ինչքան ծաղիկ պիտի բուսներ, որ չբուսավ էս հողին
Ինչ պատասխան պիտի ես տամ  հող ու ծաղիկ տվողին:

Հեղինակը այնքան շատ էր դրսերում անցկացրել իր կյանքը, առանց արդյունքի են անցել տարիները, և ափսոսում է, թե  ինչքան ծաղիկ կարող էր բուսներ, որ չբուսավ և հիմա  մտածում է ինչ պատասխան պետք է տա իր անփույթ ապրած տարիների համար:


Իմ կնունքին երկինքը` ժամ, արևը ջահ սրբազան,
Ծիածանը  նարոտ եղավ, ամենքի սերն` ավազան.
Սարը եղավ կնքահայրս, ցողը` մյուռոն կենսավետ,
Ու կնքողս նա ինքն եղավ, որ սահմանեց ինձ պոետ:

Այս քառյակում Թումանյանը նկարագրել է իր կնունքը: Որտեղ բնության ամեն մի մասնիկը իր դերն  է ունեցել երկինքը ժամ, արևը ջահ, ծիածանը նարոտ, սարը կնքահայր, իսկ  ցողն էլ մեռոն, իսկ տերն էլ իրեն դարձրել է պոետ:

Հեյ  ճանփաներ, ճանփաներ
Անդարձ ու հին ճանփաներ,
Ովքեր անցան ձեզանով
Ու՞ր գնացին ճանփաներ:

Այս քառյակում հեղինակը դիմում է ճանփաներին, որ ինչքան շատ բաներ են տեսել, իմացել և ովքեր են  եկել ու անցել: