Համո Սահյան լեզու

Մեր  լեզուն մեր խիղճն է դա,
Սուրբ հացը մեր սեղանի,
Մեր հոգու կանչն է արդար
Ու համը մեր բերանի:

Մեր լեզուն ծուխն է մեր տան,
Մեր կշիռն աշխարհի մեջ,
Նա աղն է մեր ինքնության,
Էության խորհուրդը մեր:

Մեր լեզուն արյունն է մեր,
Արյունից ավելի թաանկ,
Մեր բուրմունքն ու գույնն է մեր,
Մեր լեզուն մենք ենք, որ կանք:

Նա պիտի մեր առաջին
Ու վերջին սերը լինի,
Ի՞նչ ունեք էլ աշխարհում
Որ այսքան մերը լիի:

Առաջին քառյակում հեղինակը  լեզուն համեմատում է խղճի հետ , եթե չլիներ հայոց լեզուն չէինք  ունենա մեր սուրբ հացը:  Հայոց լեզուն   գեղեցկացնում է մարդու  խոսքը,  ինչպես  հեղինակն է նշում համեմունքն է մեր  բերանի : 

Երկրորդ քառյակում- հեղինակը  ցանկանում է ասել, որ մեր լեզուն  միշտ  վառ կպահի մեր  հայոց տան  ծուխը:  Հայոց լեզվով  մենք միշտ  կանգուն կլինենք  աշխարհի առաջ:

Այս  քառյակում հեղինակը  լեզուն համեմատում է արյան հետ, որովհետև  արյունից ավելի  թանկ ոչինչ  չի կարող լինել, լեզուն մեր բորմունքն, է հարստացնում է  և  գեղեցկացնում է  մեր ազգը:

Չորրորդ  քառյակում  լեզուն համեմատում է առաջին սիրո հետ  և նշում է,  որ  ինչ ունենք ունենք  աշխարհում, որ այսքան  մերը լինի: