Կիլիկյան Հայաստանի անկումը

Հայերի և լուսինյաների միջև եղել են սրտ կապեր, երբ Լուսինյաները 12-րդ դարում հաստատվեցին Կիպրոսում և գուցե, եթե չլինեին Լուսինյաները Կիլիկյան Հայաստանւը կկարողանար գրավել Կիպրոսը:
1342 թվականին Լևոնի զարնիկ Գայ դե Լուսինյանը ժառանգեց գահը և հաստատվեց գահին Կոստանդին Գ-ի օգնությամբ: Նա Լատինամոլ էր և դառնալ թագավոր ուզում էր կաթողիկոսություն պարտադրել այն տեղի բնակչությանը: Հայ ազնվականերությունն այն ընդունում էր, բայց հասարակ ժողովուրդը չէր ընդունում:

1343-1344 թթ երբ գյուղացիությունը պայքարում էր Լուսինյաների դեմ, մամլունքները առիթից օգտվելով ներխուժեցին Կիլիկիա: Սակայն այդ վատ պահին, ոչ մի եվրոպական երկիր չոգնեց Կիլիկիային:
1344 թվականին Կոստանդին Բ-ն սպանվեց,նրան հաջորդեց Կոստանդին Դ-ն: Նա կարողացավ ժամանակավորապես ազատագրել Կապան բերդը, Այասն ու ալեքսանդրեթը, Լիպարիտ Սպարապետը կարողանում է հետ շպրտել թշնամուն:
1371 թվականին Սսում տեղի ունեցած ժողովը չեղյալ համարեց կաթոլիկ եկեղեցուն միանալու որոշումը, նոր թագավոր Կոստանդին Ե-ն  ստիպված էր հաշտության  պայմանագիր կնքել մամլունքների հետ և որը դժգոհություն առաջացրեց Ունիթորականներին և նրանք սպանեցին նրան:

Բանակը
Կիլիկիայի հայկական պետությունն իր գոյության ընթացքում պատերազմների մեջ էր և կանոնավոր ուժեղ բանակ պարտադիր: Մշտական բանակի կազմակերպումն ակսվեց դեռևս Ռուբինյան  առաջին իշխաների օրոք: Պատերազմի ժամանակ բանակի քանակը հասնում էր 60 հազարի:
Բանակը բաղկացած էր արքունի իշխանական գնդից: Պատերազմների  ժամանակ  գյուղացիներից  և քաղաքացիներից կազմվում էր  աշխարհազոր: Կանոնավոր բանակի միջուկը ձիավորներից կազմված հեծելազորն էր: Կիլիկիայում ևս սահմանվել էր ձիավորի աստիճանը: Այս ստանալու համար պոտք էր քնություն հանձնել անհրաժեշտ գիտելիքներից: