Վերածնունդի դարաշրջանի փիլիսոփայություն

Վերածննդի փիլիսոփայությունն ունի մարդակենտրոն բնույթ: Վերածննդի դարաշրջանում անհատը ձեռք է բերում ավելի շատ ինքնուրույնություն, նա ավելի հաճախ ներկայացնում է ոչ թե այս կամ այն միությունը, այլ ինքն իրեն: Վերածննդի դարաշրջանի անհատը հակված է վերագրել իր բոլոր արժեքներն ինքն իրեն: Բազմակողմանիություն սա է վերածննդի մարդու կատարելատիպը:
մարդը  դառնում է սաեփական անձի արարիչը: Վերածննդի շրջանում հսկայական նշանակություն է ձեռք բերում մշակույթը, և որպես արդյունք ի հայտ է գալիս մարդ  արարչի պաշտամունքը: Ստեղծագործական գործունեությունը ձեռք է բերում իր բնույթով ծխական բնույթ:

Բնության  ըմկալման մեջ  ինչպես մարդու  մեկնաբանությունում վերածննդի փիլիսոփայությունը ունի իր առանձնահատկությունը: Քրիստոնեական աստվածն այստեղ կարծես միաձուլվում է բնությանը իսկ վերջինս  դրանով  իսկ աստվածանում:

Վերածծնդի բնափիլիսոփփաները նշանավոր գերմանացի բժիշկ ալքիմիկոս և աստղագետ Պարացելսը կիրառում էր բնության մոգական ազգի  միական ընկալումը, որն արտահայտվում էր գաղտնի ուժերի միջոցով  բնությունը կառավարելու ձգտումով, որը  հատուկ էր 15-16-րդ  դարերին: Բնափիլիսոփաները ձգտում էին վերացնել  արարման գաղափարը համաշխարհային ոգին ներկայացվում էր, որպես  բնությանը հատուկ կենսական ուժ, որի  ծնորհիվ  բնությունը ձեռք է բերում  ինքնուրույնություն և  այլևս  չի ունենում անդրաշխային սկզբի կարիք:

Комментарии

Популярные сообщения