Հայ միջնադարյան արհեստներ

Զարգացան դարբնությունը պղնձագործությունը, ոսկերչությունը և  զինագործությունը:  Մետաղագործ  վարպետները  պատրաստում էին գյուղատնտեսական  գործիքներ, պղնձե ամանեղեն, եկեղեցական, սպասք,  պերճանքի առարկաներ, զարդեր և սառը զենքեր: Վան և Երզնկա քաղաքները մեծ հռչակ էին ստացել հատկապես ոսկերչական բարձրարվեստ իրերի արտադրությունը:

Բնակչության աճը և  և քաղաքներում նրա  կենտրոնացումը զարկտվեցին շինարարական արհեստներին: Մեծ հռչակ էր վայելում հայ ճարտարապետները, քարտաշները և որմնադիրները: Երկրում ամենուրեք կառուցապատվում էին քաղաքներ, շինվում էին նոր բերդեր, կարավանատներ, աշխարհի ու եկեղեցական շենքեր և կամուրջներ:  Եկեղեցիները և աշխարհիկ շինությունները զարդարվում էին նրբաճաշակ քանդակներով:

Զարգացավ հյուսնությունը- Պատրաստում էին գյուղատնտեսական գործիքներ, կենցաղային իրեր, շենքերի փայտյա մասեր և այլն: Զարգացած էր փայտի փորագրությունը:

Անասնապահությունը լավ զարգացումը խթանեց  կաշեգործական արհեստների վերելքը: Մեծ տարածում ստացան կոշկակարությունը , գդակագործությունը, մագաղաթի մշակումը: Վերջինիս պահանջարկը հատկապես մեծ էր ձեռագիր  մատյանների պատրաստման համար:

Մանածագործ վարպետները պատրաստում էին բրդե, բամբակե և մետաքսե գործվածքներ, որոնք մեծ պահանջարկ ունեին Արևելքի երկրներում:
Կենցաղային և տնտեսական պահանջմունքները բավարարելու համար  զարգացավ բրուտությունը: Նշանավոր էին  Դվինի Անիի բրուտանոցները, որոնց արտադրած կավե  ամանները, կճուճները ու կարասները աչքի են ընկնում  բարձր որակով:

Գնալով խորացավ աշխատանքի բաժանումը: Արհեստների մասնագիտացումը  ծնունդ տվեց նոր արհեստների: Այսպես մետաղագործությունը անջատվեցին և առանձին արհեստների վերածվեցին դարբնությունը, պղնձագործությունը: